Reizen is sjouwen en dubbeltjes zijn soms even kwartjes

“Reizen is fataal voor vooroordelen, betweterigheid en kleingeestigheid.” Mark Twain

Met een loodzware koffer van ruim 28 kilo en een rugzak die ik liever niet wil wegen wordt ik door twee zoons op station Ede-Wageningen in een trein geschoven. Mijn nieuwe reis naar Thailand is begonnen.
Pikun is na tien prachtige weken in Nederland, in augustus beladen als een pakpaard teruggegaan naar Thailand. Maar ze had nog zoveel bij mij achtergelaten en daar ben ik nu weer de klos mee.

Mijn zorgzame buurvrouw, die hoorde dat de avond ervoor een fikse verkoudheid, compleet met dikke keel op me neer was gedaald, brengt me net voor vertrek een doosje kauwgom: ‘dat helpt goed bij het opstijgen en landen, vooral als je verkouden bent’.

Twee treinen later moet ik op hauptbahnhof Düsseldorf de koffer met rugzak een enorme trap ophijsen omdat er geen lift is. Tegen een oudere man met wie ik de trein naar Düsseldorf Flughafen zoek kreun ik dat ik maar niet moet zeuren, mijn vliegticket was zo goedkoop! Inderdaad, glimt hij. Ik kom net terug uit Thailand, maar deze aanbieding kon ik niet laten gaan! Hij ziet eruit als een man die zijn leven lang postzegels heeft gelikt, en misschien is dat ook wel zo, maar intussen heeft hij wel de hele wereld gezien. Hij is in meer dan 50 landen geweest! En de meeste reizen in zijn eentje. Alleen een groepsreis als het echt niet veilig is om alleen te reizen.
In elke wachtgelegenheid kom ik hem weer tegen, en dan moppert hij vrolijk dat het een roker absoluut onmogelijk wordt gemaakt om ergens rustig te kunnen roken. Overal moet hij zich in overvolle rokershokken persen. Ik knik begrijpend. De tabaksindustrie doet zoveel om de roker verslaafd te houden, daar mag dan toch wel een riante rokersruimte tegenover staan. Je zou er bijna mee stoppen. Hij lacht zijn rokers-tanden bloot: nee hoor, stoppen, daarvoor is het wel een beetje laat als je 68 bent.

Het vliegtuig naar Dubai is behoorlijk vol. Ik beland naast een Duits meisje die voor de vijfde keer naar Nieuw Zeeland reist. De eerste keren was het voor een stageplek, nu heeft ze er een vriend. Maar de beslissing om er echt te gaan wonen is een zware. Nu gaat ze voor vijf maanden, en eigenlijk moet die tijd uitsluitsel geven over haar toekomst. Het is zo vreselijk ver. En ze houdt zoveel van haar eigen familie, die ze erg weinig zal zien als ze daar gaat wonen. Ik zeg dat je geen echte fouten kunt maken. Als ze wil blijven kan dat toch? en als het niet blijkt te werken, nou dan ga je toch lekker terug? Alles is ervaring en ondervinding!

Vanaf Dubai gaat ze in een rechtstreekse vlucht van 18! uur door naar Auckland. Dat wordt nog wat. Ze is rond de 1.80 m en kan haar benen bijna niet kwijt. Maar een steward verzekert haar dat ze op de volgende vlucht wat meer comfort zal hebben, het is een totaal ander vliegtuig.

Mijn vlucht vanaf Dubai naar Bangkok heeft ook meer comfort. En niet zo’n heel klein beetje ook! Mijn broer heeft voor mij de ticket geboekt. Hij is Goldmember van Emirates.com en spaart de mijlen, waarmee hij weer iets kan. Op mijn ticket staat dan ook dat dit een Goldmembership betreft. Dat legt me geen windeieren. Als ik mijn boardingpass inhandig loopt de stewardess even naar een andere desk, komt terug en deelt me uiterst droog mee dat ik een upgrade heb naar businessclass. Ik reageer ook heel droog met: Thank you ma’am, omdat de betekenis eigenlijk niet goed tot me doordringt. Als ik drie passen heb gedaan landt het wat dit betekent en zou ik wel om willen draaien om haar te zoenen, maar ik denk dat dat nou ook weer niet de bedoeling was.

Aan het eind van de slurf wordt het verschil al duidelijk tussen economy en businessclass. De laatste gaat over een dik tapijt het vliegtuig in. Ik wordt naar mijn zetel begeleidt, en kan heel in de verte de stoel vóór me zien.
Voordat ik zit zweeft er een zilveren dienblad voor mijn neus met mooie drankjes in echte glazen. Er staat ook champagne bij. Bijna automatisch kijk ik op mijn horloge. Het is pas 6 uur in de ochtend Nederlandse tijd, maar verdorie, als een dubbeltje eens even een gouden tientje wordt vier je dat met champagne! Later zie ik dat het geen prikwijn is, maar Moët. The real thing dus.
Voor mij is er een echt beeldscherm, niet zo’n miezerig schermpje. Maar  wie gaat er nou films zitten kijken als je een 5-sterren behandeling krijgt. Dat leidt alleen maar af! Ik zak in de stoel en denk: ik heb erg lang geleden gegeten, die champagne kan wel eens raar vallen maar dat is geen reden om hem terug te geven. Weer verschijnt er een zilveren dienblad voor mijn neus, nu met een grote verscheidenheid aan kranten. ‘Don’t spoil my day’ zeg ik spinnend als een tevreden kat. Ik wil nu niets weten van crises, vulkanen en overstromingen. Of ik me daar nou druk om maak of niet, daar zal geen druppel minder regen door vallen.

Het duurt een tijd voor we opstijgen, omdat een van de passagiers wel zijn bagage (met wie weet een bom) heeft ingecheckt maar zelf niet is komen opdagen. Dus moet die bagage er worden uitgevist, zodat ik veilig aan kan komen op Bangkok. Maar het scheelt me geen zier, ik zit prima.
Er worden menukaarten rondgedeeld. In economyclass is dat een kort lijstje: vis of kip o.i.d. En de hele maaltijd wordt op één dienblaadje afgeleverd. Maar in Businessclass is het een heel ander verhaal. Er wordt een tafeltje met damast voor mijn neus gedekt, en het ezeltje strekt zich…
Weer champagne met een bakje nootjes. Een zilveren bakje.
Welke wijn wilt u bij de lunch mevrouw? De soort en de streek wordt aan me uitgelegd. Ik kies voor Zuid-Afrika.

Het menu is heel boekwerk, waar ik een kleine 20 minuten in verdiept ben. Moeilijk om te kiezen hoor, er staat zoveel in! Wat blijkt? Ik hoef bijna niet te kiezen. Ik krijg bijna de hele lijst voorgeschoteld. Die hele lunch-ceremonie (als dit lunch is, wat moet dan het diner zijn?) duurt ruim een uur. Steeds weer komt er een trolley langs, naderhand heb ik het gevoel dat ik de eerste week niet meer hoef en kan eten. Het laatste feestje is het dessert, met een keus aan allerlei geweldigs, port, kaas, lemon cheesecake, en Gidiva bonbons. Tegen mijn personeel, de Wit-Russische Alena zeg ik dat ik het prima heb, en overweeg te blijven. Ze grijnst. Na de maaltijd schuif ik mijn stoel in slaapstand. Dat is dus echt slaapstand, helemaal gestrekt slaap ik urenlang een zoete slaap. En achter mij, een meter of drie maar, zit het klootjes volk, de economyclass reizigers, de suckers, de tokkies. Daar hoor ik dus vanaf nu niet meer bij. Wat een openbaring.

Bangkok luchthaven

Bangkok luchthaven

 

Ik moet, vanwege het delay in Dubai nog opschieten om mijn volgende vlucht te halen. Maar ik ben weer helemaal in Thailand.
De Sawadika’s (vriendelijke Thaise groet) zijn niet van de lucht.  Overal foto’s van het koninklijk huis en mensen die uit bakjes eten. De enorme boeddha beelden en de monniken voor wie er aparte wachtruimten zijn, zodat het gewone volk hen niet in de weg zit of loopt. Of erger, door een vrouw worden aangeraakt. Op binnenlandse vluchten zijn er voor monniken aparte plaatsen gereserveerd.
Dat is niet alles. Als ik op een lift sta te wachten komt er een prachtig jong Thais meisje aanlopen, zo zacht en snoezig als een jong katje. Ik schat haar niet ouder dan 14. Ze heeft een zakje in haar hand waarin ze haar aankopen heeft. Ze gaat zitten naast een onverzorgde Europese man van rond de 70, met een gewicht van rond de driehonderd pond, die in het zakje kijkt en met gebarentaal vraagt of ze tevreden is met haar kadootjes. Als je het met taal niet kunt dan geld spreekt altijd wel. Een golf van afkeer gaat door me heen. Ik heb daar al over geschreven tijdens mijn vorige reis, maar  dit is iets waar ik nooit aan zal kunnen wennen. Ben ik daarom betweterig, kleingeestig of bevooroordeeld? Ook aan deze dingen is een andere kant, dat heb ik al vaak overwogen.

Opeens zie ik de postzegellikker lopen en wens hem een prettige verblijf. En gedraag je hè! Moet dat? vraagt hij. Nou, zeg ik, nee hoor, niet al te erg! Hou de sjeu erin!

De vlucht naar Chiang Mai duurt een uur en Pikun en dochter Gad wachten me op. Zo fijn om die bekende gezichten te zien!

Pikun

Gad in school(sport)dracht

Het is dan bijna middernacht.Thuis toch maar eerst de koffer uitpakken, kilo’s stroopwafels en chocolade. We drinken thee, en na een douche (Pikun heeft nog geen warm water in haar huis, brrr even diep ademhalen) en een massage die mijn door de zware rugzak getergde rug en vermoeide kuitspieren weer ontspannen en we slapen als rozen.

De volgende dagen blijkt dat mijn griep venijniger is dan ik gewend ben, en daardoor de jetlag zich ook in me heeft vastgebeten. Ik kan het dag/nacht ritme maar niet te pakken krijgen. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik echt een jetlag meemaak! Pikun is geduldig. Ze wil naar Bangkok, waar ze op een nieuwe markt massageattributen aan het verkopen is. In de tijd dat wij in Chiang Mai wachten tot ik me wat beter voel neemt de oudste dochter, Get, daar de zaken waar.

Daarover in een volgend bericht!