Ouwe liefde snel weer opgepoetst

“Het voordeel van de zee is dat je haar kunt horen zonder zo’n maffe schelp tegen je oor te moeten houden.” Johan Anthierens Vlaams journalist, satiricus en schrijver (1937-2000)

Als ik na een lange reis mijn gehuurde autootje, een pittig Chevroletje, voor de deur van het guesthouse parkeer en het portier open hoor ik een man tegen zijn arbeiders zeggen: “Julle het fôkkol gedoen vandag!!” (Jullie hebben vandaag geen steek uitgevoerd!)
Het is een zonovergoten dag, de Kaap laat zich van zijn beste kant zien. En ik ben weer echt thuis…

Na een hartelijk welkom van Gerard & Erika Brindeau, van Brightwater Lodge wordt ik naar mijn ruime kamer met badkamer, koelkast, kluisje en tv gebracht.

Het is nog vroeg in de middag, dus een beetje uitpakken, snel even douchen en dan ga ik meteen maar eens bij het strand kijken. Ik had de zee al een paar keer ver beneden mij zien liggen toen ik over de bergpas Houtbaai binnenreed. Vijf minuutjes lopen en je bent bij het strand. Even met mijn voeten in het water en dan even heerlijk uitgestrekt in het zand. Maar dat duurt niet lang.
Twee paar zwarte ogen bekijken me uitgebreid. “Why is auntie sleeping on the beach?”
Ik open één oog en zeg slaperig: “Because I’m very tired.”
“Why is auntie so tired?”
“Because I’ve travelled very far today from Holland to come to the most beautiful place in the world.”
“Most beautiful place of the world this, auntie?”
“For sure!”
Slapen doe ik vanavond wel in mijn bed en ik kom overeind.
“Kan julle Afrikaans praat?”  “Ja auntie, ons praat Afrikaans!”
“Was julle vandaag school toe?” “Nee, auntie, skelms (boeven) hebben alle potloden en schriften uit de school gestolen.”
“Waar wonen jullie?” Een van hen wijst naar de berg waar de zon over een paar uur achter zal verdwijnen. “We wonen daar in het bos.” Met je ouders?
Nee, onze moeder is dood en onze vader kennen we niet.
Hoe komt het dat je moeder dood is?
Heartattack, auntie…
Maar wie zorgt dan voor jullie?
Niemand, we zorgen voor onszelf.

Ik zeg dat ik dat niet geloof, maar ze verzekeren me dat het zo is. Maar ze zien er zo gezond en sterk en goed gevoed uit, ze kunnen me niet overtuigen.
Als ik het de volgende dag aan vriend Henk vertel, die een dag in de Kaap voor mij heeft uitgetrokken zegt hij dat ik er maar geen steek van moet geloven. “Hulle lieg vir die A-span.” (A-Team, prachtige uitdrukking). Hij vond het trouwens wel grappig dat ik meteen aansluiting met die jochies had. Alsof ze toch al meteen aanvoelden dat ik niet ‘van hier’ was. Intussen zijn het geen twee jochies meer maar een heel koor.
Dan moeten er ook maar foto’s gemaakt worden. En zij willen het ook proberen. Nog nooit een camera in hun handen gehad, ze vechten er bijna om. Ik vrees dat de camera om zal komen in een zandduin van Houtbaai, of dat ze ermee vandoor gaan… Ik ben zo lang de goedaardige Thaise mensen gewend, je kan daar je tas midden op straat laten staan, en iemand zal erop passen. dat is hier beslist niet zo, en daar moet ik maar echt rekening mee gaan houden. Maar deze schatjes hebben geen kwaad in de zin. Ze rollen van de duintjes af, slaan als volleerde acrobaten salto’s achterover en rollen door het zand als vrolijke vlooien.

Een uur in het land en meteen al sjans. Later zie ik op de foto die ene hand die een 'schiet'beweging maakt. Stoerigheid? Het was wel een vrolijk troepje, met geen bijbedoelingen voor zover ik kon merken

OK, geef de camera nu maar terug! Neeeeee, nog ééntje!

Ok, eentje dan!

Ik stap meteen maar op en dan zijn ze er als de kippen bij om om me een paar centen af te troggelen om brood te kopen. Ik kiep mijn portemonnee leeg, geef ze wat los geld en besef dat ik op dit strandje mijn gezicht beter niet meer kan laten zien. Dit gaat me anders elke dag geld kosten!

Nu eerst maar eens een Zuid-Afrikaanse simkaart aanschaffen. En een supermarkt induiken om er met een zak vol heerlijks weer uit te komen. Zoveel van deze producten heb ik zelf verkocht, dus ik voel me een beetje in mijn eigen toko rondlopen!

Bij het gasthuis had ik gehoord dat er die avond een wijnproeverij zou zijn bij de drie kunstgaleries in de hoofdstraat. Dus om een uur of half zeven ga ik daar maar eens op af. Aan wijn begin ik nog maar even niet, de lange reis duizelt nog een beetje door mijn kop, en ik heb ook nog niet veel gegeten. De kunst is niet echt mijn smaak. Ik ontmoet wel een leuk jong Nederlands stel dat een half jaar geleden naar Houtbaai is verhuisd. Het dorpje bevalt me wel. Het is niet groot maar er is van alles. Goeie restaurantjes, behoorlijke winkels en ook een erg leuk winkelcentrum. Zelfs een Specsavers die de schroefjes van mijn leesbril vastmaakt. Na het bezichtigen van de kunst bestel ik een salade bij een van de restaurants. Klein eten bestaat hier niet. Een salade komt op een bord als een wagenwiel. Een glas wijn zit tot de rand toe vol. En het ijs daarvoor komt in een apart glas. Uit eten gaan is goedkoper dan thuis eten maken, dat heb ik meteen in de gaten als ik een supermarkt inloop en naar de prijzen kijk.
Ik ga maar eens een bezoek brengen aan een makelaar….!

Henk komt me de volgende dag aan het eind van de ochtend ophalen. Ik heb een picknick op het strand besteld. En een mooie plek voor de zonsondergang.
We pakken wat lekkers in, een fles wijn, glazen, vers fruit, kaas, toastjes, biltong, gedroogde mango. Het is een bijzonder mooie dag. We rijden over Chapman’s Peak, (klik de link aan voor mooiere foto’s dan de mijne) en ik ben zo blij dat ik niet hoef te rijden zodat ik van het onvoorstelbaar, onbeschrijfelijk mooie uitzicht kan genieten. En opeens ben ik weer 26. Toen reed ik met mijn gezin deze weg. Met Jonneke die we steeds op een muurtje tilden als we stopten om foto’s te maken en Edith in mijn buik. Nou ja, dat laatste gevoel kan ik me nu niet meer zo voor de geest halen…;-)

Zicht op de baai van Houtbaai vanaf Chapman's Peak Road

De weg is goed onderhouden en je moet nu betalen om hem te mogen rijden.
We rijden naar het strand van Noordhoek. Het waait er behoorlijk en het lijkt verlaten. Maar als we op zoek gaan naar een plekje uit de wind zien we overal mensen tussen de rotsen verscholen zitten. Zelden heb ik zulke schitterende stranden gezien. De zee zo helder als glas, een enkel spierwit wolkje en een natuurlijk strand, zonder commercie. Henk verbrandt snel dus die zit onder een pet met grote klep. We kletsen, drinken wijn, vertellen over elkaars leven. Hij is al aan de derde vrouw… tja sommigen blijven het wiel uitvinden. Toen we 19 waren en allebei in Heidelberg Gauteng woonden werkte hij in de vakanties bij het bedrijf waar ik in vaste dienst was. Waar we elkaar in de haren zaten maar ook veel gein maakten.

Hollands fotomodel op een rots bij Noordhoek

Later rijden we naar Kampsbaai en genieten van de zonsondergang op het 4de strand van Clifton.

Clifton 4th Beach

Aan dit stuk kust wonen de allerrijksten. Maar iedereen mag daar op het strand. Tegen de avond komen de mensen met picknickmanden en dekens. Ze zetten afgesneden plastic flessen met een flinke bodem zand in een cirkel met daarin een kaars. Hier wonen niet alleen de rijken met de Ferrari’s, maar vooral ook de mensen van het goede leven. Als Henk me om negen uur bij mijn gasthuis aflevert tol ik mijn bed in, zand in mijn haar en oren, de zon in mijn botten.

Twee dagen in de Kaap en ik heb het gevoel dat ik hier wil blijven…