Ik ben als de naald op een langspeelplaat. Ik hoef niets te doen en de muziek komt vanzelf voorbij.
(Eigen gedachte)
Heel vroeg in de ochtend word ik al gewekt door de roedel honden van de buren.
Het huis van de buren is klein met een binnenplaats waar niet eens genoeg plaats is om de was te drogen, die hangt aan een rek op straat. Maar een echte hondenliefhebber heeft dat er voor over. Voordat de hanen kraaien beginnen er enkelen al met langgerekte uithalen als een sirene te loeioeioéioéien. De rest valt luid blaffend, piepend, keffend en jankend in. Maar ik ben zo moe dat ik temidden van dit geweld toch weer in slaap sukkel op het harde matras op de grond. Om even later… inderdaad, door de hanen weer wakker gekraaid te worden. Ik weet niet hoeveel honden er hiernaast worden gehuisvest, maar iedere keer als ik hier ben zijn er nieuwe exemplaren en altijd puppies. En dit is niet omdat er in Chiang Mai te weinig honden zijn, mijn hemel, nee. Er worden projecten gerund door buitenlandse vrijwilligers om de honden te steriliseren. Daarvoor moeten de mensen wel worden overtuigd dat het echt het beste is voor de dieren.
Druk bezig
Als ik nog slaapdronken naar beneden strompel, is Pikun al bezig met de massage van een klant. Het blijkt een van de meest vooraanstaande neurologen van Chiang Mai te zijn. Geregeld stuurt hij ook patienten door naar Pikun.
Terwijl zij bezig is zet ik koffie en maak een praatje met de dokter. Als de dokter vertrokken is drinken we koffie Pikun vraagt of ik mee wil naar een klooster waar een monnik momenteel channelt. Dat betekent dat hij medium is voor een spirit. Veel mensen gaan nu daarheen om adviezen te vragen over moeilijkheden in hun leven. En moeilijkheden heeft Pikun momenteel zonder meer.
Ten eerste is ze afgelopen zondag bij een kennis in Bangkok geroepen. Een zoon van midden twintig had een ernstig probleem. Zijn hele lichaam zat vast en hij kon zich feitelijk niet meer bewegen. Hij zat als een geketende in elkaar gedoken op de vloer. Toen Pikun daar kwam en hem aanraakte schrok ze en ze wist dat hier veel mis was, maar geen idee wat. Toen ze de jonge man behandelde schreeuwde hij het uit. Hij sloeg om zich heen en gilde dat ze van hem af moest blijven. Hij bleef schreeuwen en ongelofelijk tekeer gaan maar Pikun ging, uiterlijk kalm, door. Na de behandeling kon hij zich weer normaal bewegen, maar Pikun was er zeer beroerd aan toe. De kennis vroeg of ze niet daar wilde blijven slapen omdat het al laat in de avond was, maar Pikun weigerde. Ze wilde weg uit dat huis en wel zo snel mogelijk. Die nacht had ze een vreselijke droom. Een donkere gedaante pakte haar in haar nekvel en liet haar niet meer los. Toen ze ‘s morgens opstond , voelde ze zich ellendig, kon ze haar hoofd en nek bijna niet bewegen en had ze enorme pijn. Die avond reisde ze met de nachtbus terug naar Chiang Mai om mij van de luchthaven te halen. De busreis duurt ongeveer 10 uur, maar ze herinnert zich niets, omdat ze als in coma heeft geslapen. Ze zegt dat de kwade geest die de jongen moest verlaten haar is achtervolgd en haar als het ware in haar nekvel heeft gepakt. Haar gevoel dat ze niet in dat huis wilde blijven was terecht maar niet afdoende. Alhoewel hij haar lichaam veel pijn heeft gedaan moest hij toch de aftocht blazen. Als ze mij verslag doet van het hele gebeuren is ze zichtbaar aangeslagen. Ze heeft nog nooit iets dergelijks meegemaakt. Aan een kennis vraagt ze om haar nek te behandelen, maar het lukt niet. De enige die het kan is haar vriend Mr. Tong, die in de buurt van Nakhon Ratchasima woont. We zullen na Bangkok naar hem reizen voor een behandeling.
Een andere, zeer grote zorg is de oudste dochter Get, die nu in Bangkok is. Ze is op een ongewoon heftige manier aan het rebelleren en niet meer te handelen. Voor een Thais gezin is dit bijzonder beschamend, je kunt hier met niemand over praten, vanwege gezichtsverlies. Get heeft, terwijl Pikun in Nederland was, de brui gegeven aan haar studie aan de Chiang Mai universiteit. Dat was al een klap en als er nu nog een soort wil was om toch iets van haar leven te gaan maken, maar dat ontbreekt geheel. Ze zoekt niet naar werk, maar luiert haar dagen door. Heeft verkeerde vrienden, haalt nachten door, komt stomdronken thuis en slaapt dan de volgende dag haar roes uit.
Ik denk dat Pikun hier een kind heeft dat in geen enkel opzicht op haar lijkt, maar wel op haar overleden man. Zijn doodsoorzaak was simpel: alcoholisme. Alhoewel ze me altijd verzekerd heeft dat hij ‘een goede man’ was, hoor ik nu een andere kant. Ik heb uiteraard nooit geloofd dat het een ‘good man’ was, maar uit beleefdheid heb ik haar nooit tegengesproken. Nu ik haar zoveel beter ken en ik haar naaste vertrouweling ben durf ik wel hardop tegen haar te zeggen dat het onmogelijk is dat een alcoholist een goed huisvader en echtgenoot kan zijn. Ze geeft dat nu ook toe. Ze zegt dat Get zijn genen heeft. Ook uiterlijk heeft ze totaal niets van haar moeder. Ze heeft een onverschillige houding, een grove stem en een ontevreden trek op haar gezicht. Ze zorgt slecht voor zichzelf, een wond op haar voet na een brommerongeluk laat ze onbehandeld en die is gaan zweren. Ook dan laat ze er niets aan doen. Pikun moet haar bijna dwingen er een kompres op te doen. Haar gebit is in een belabberde toestand, Haar bovengebit staat schots en scheef maar ze weigert naar een tandarts te gaan om een beugel te laten aanmeten. Het is duidelijk te zien dat kauwen haar pijn doet. Het is voor Pikun heel zwaar om te beseffen dat wat ze ook zegt, hoe ze ook soebat, Get voor geen enkele rede vatbaar is. Ik heb me ook al eerder afgevraagd of er niet meer mis is met dit kind. Maar volgens Pikun is dit gedrag van haar van het ene op het andere moment ontstaan en WIL ze niet begrijpen. Als ze eenmaal begrijpt komt het wel goed. Ik denk eerder dat ze niet KAN begrijpen. Die universiteit was waarschijnlijk ook veel te hoog gegrepen. Maar de tijd zal het leren.
Pikun, die in haar jeugd in een boerengehucht woonde, waar puberen of rebellie niet aan de orde was, is tot in haar grondvesten geschokt door de houding van deze dochter. Ze heeft het al die jaren zo goed gedaan, het gezinnetje was altijd zo liefdevol en zorgend voor elkaar, ik weet ook werkelijk niet wat ik meemaak.
We rijden na de lunch naar het klooster. Net voor het klooster zijn een stuk of vijftien monniken bezig een nieuw heiligdom te bouwen. Nieuwe boeddhabeelden en draakachtige figuren staan in de steigers. Er wordt gepleisterd en geschilderd. Het bezig zijn om nieuwe beelden op te richten geldt als een zeer goede daad en goed voor een beter after-life. Als wij stoppen om foto’s te nemen krijg ik tips waar ik moet staan om de beste plaatjes te maken. De monniken zijn zeer vereerd met mijn belangstelling.
Het is een heel vreemde gewaarwording om de channelende monnik bezig te zien. Een kind-geest (child-spirit) is de geest die door hem spreekt. Als hij dan weer ‘terug’ is in zijn lichaam (hij is al maanden bezet met deze ‘goede en wijze’ geest) weet hij niet waarvoor zijn mond in die tijd is gebruikt of welke adviezen hij heeft gegeven. Zijn stem is hoog als van een klein kind, hij maakt soms kraaiende geluiden, draait met zijn ogen en hij maakt allerlei vreemde grimassen en bewegingen met zijn armen als een kind dat in de box ligt. Als we net gaan zitten haalt hij een glazen knikker uit een bakje, legt die voorzichtig op de grond waarna de knikker ogenschijnlijk uit zichzelf onmiddellijk naar mij toe rolt.
De knikker rolt tot bij mijn knie
Dat is een goed teken volgens Pikun… Ik ga nu niet meteen oordelen en zeggen dat het een debiele vertoning is, want ik begrijp eenvoudig niet wat hier gebeurt. Ik wacht af wat er verder gebeurt.
Ik versta natuurlijk geen syllable, maar Pikun vertelt later: over Get zegt hij dat het rustig is voor Pikun dat Get in Bangkok is, zodat ze nu even geen last heeft. En verder is het ’karma’. Ik moet moeite doen om niet kregel te worden maar dat lukt niet helemaal. M’n zolen! Dat is makkelijk zeg! Als je niet weet wat je moet zeggen, of geen raad hebt zeg je maar dat het karma is! Predestinatie, karma, de wil van God, fatalisme? Er wordt heel lang gepraat, maar het is ook na vertaalpogingen voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen en voor Pikun moeilijk te vertalen.
Als ik aan de beurt ben vertelt hij dat ik én gelukkig én rijk én oud word. Die eerste twee zijn mooi meegenomen. Het laatste is meer voor mijn kinderen bedoeld, die zijn nog niet van me af…
Pikun is er niet echt van opgeknapt. Ik ben eerlijk gezegd ook wel teleurgesteld, ik had van een medium toch wel iets meer verwacht, niet voor mijzelf maar voor Pikuns gemoedsrust; maar een kind-geest heeft misschien ook niet meer te bieden… Was er hier maar iets van een adviesorgaan van welke instantie dan ook om ouders te helpen met puberende kinderen. Ik ben wel van plan hier eens navraag naar te doen. Hoeveel ouders moeten hier maar doormodderen en denken dat zij de enigen zijn die kinderen hebben die uit de band springen. Vooral voor één-ouder gezinnen zou dit soort hulp toch niet overbodig zijn.
Ik ben blij dat ik eindelijk op kan staan, dat op de grond zitten doet mijn ongeoefende lijf overal pijn, de vloer is, ondanks het dunne kussen, keihard teakhout en geeft niet mee. Oud worden wil ik nou niet per sé, maar als het niet anders kan, dan liever wel op een zacht matras en in een makkelijke stoel….
Pikun heeft besloten een paar dagen te wachten, tot mijn jetlag in de kliko ligt. Get kan het standje op de markt wel alleen af. Meer drukte verwacht ze aan het eind van de maand als de mensen weer geld op zak hebben.
Eigenlijk wil ze met haar auto naar Bangkok, zodat we na die tijd een beetje daar kunnen rondrijden. Na het reizen met mijn camper is haar avontuurlust gewekt en heeft ze het idee dat ze mij hetzelfde moet bieden. Eerlijk gezegd zie ik dat niet zo zitten met die auto van haar. APK keuringen kent men hier niet, reparaties worden pas uitgevoerd als het echt nodig is. En echt nodig is het pas als de auto het vertikt. 900 km rijden met deze oude auto, die het verder wel prima doet voor dagelijks gebruik in de stad en korte trips naar Pikun’s ouderlijk huis, is vragen om problemen. Ze heeft nog nooit tevoren dergelijke lange trips met de auto gemaakt. Ik vraag uit naar de overstromingen en de watervloeden die in Bangkok worden verwacht. Ze ziet na het bekijken van het nieuws ook wel in dat een bus meer kans heeft om door water te rijden of over weggespoelde wegen dan een kleine Mazda. Bussen staan ook in contact met een hoofdkantoor van de busmaatschappij, waardoor ze gewaarschuwd kunnen worden voor omleidingen.
Song tow
We pakken een rugzak in en vertrekken op een avond om half acht met een rode bus (Song tow) naar het busstation en vandaar met een prima geveerde bus naar Bangkok, rollen ‘s morgens vroeg in een voorstad de bus uit, en ontbijten naast de snelweg. Om vijf uur ‘s morgens na een slapeloze ongemakkelijke nacht (helaas geen mogelijkheid voor een upgrade naar businessclass) naast het donderend geraas van een snelweg aan de vissoep met een bakje rijst te zitten is weer een nieuwe ervaring. Ik kijk met verbazing naar de mensen die dit eettentje runnen. Die werken hier dus 7 dagen per week, in het stof, de stank en de herrie. Ik vraag me maar niet te veel af hoe gezond dit bordje eten kan zijn.
Ontbijten aan de highway
Als bordjes en bakjes leeg zijn pakken we onze baggage en lopen door de vroege ochtend naar het huis van Pikun’s vriendin. Get doet het hek open, we lopen door het schemerige huis waar figuren in lakens gerold op de grond liggen te slapen, (de masseuses die voor de vriendin van Pikun werken) doen snel onze pyama’s aan en slapen dan toch nog een paar uur op een hard, dun matras. Het went wel, vooral als je moe genoeg bent. Maar mijn dag en nachtritme krijgt op deze manier geen kans te normaliseren.
De markt is beslist geen succes. De vriendin van Pikun heeft in deze pas geopende markt, een hoge overkapping met kleine winkelunits een massagesalon geopend. De markt is geopend met hoge verwachtingen, maar de omzet valt voor iedereen behoorlijk tegen. Pikun heeft dit avontuur bedacht om te kijken of er een zakenvrouw in Get schuilt. Niet dus. Als ze de kans krijgt is ze er vandoor. Of ze nu iets verkoopt of niet, het interesseert haar geen zier.
Ik wandel wat over de markt, koop een paar onderbroeken, die ben ik vergeten in mijn rugzak te pakken. Prima onderbroekje, compleet met kantje voor 20 Baht (41 Baht is een Euro). Ik drink een versgezette koffie bij een lief meisje, althans, ik probeer in het Thais koffie te bestellen. Niet gewend aan een Europeaan schiet het meisje ogenblikkelijk in de stress en belt iemand die engels praat, tenminste zich daarvoor altijd heeft uitgegeven. Het is totaal niet nodig, ik vraag gewoon om caffee rod mocha.
Lief koffiemeisje
Warme mochakoffie.
Verder lees ik een boek in de massagestand op een bamboebedje achter een bamboescherm val soms in slaap om vervolgens ’s nachts weer wakker te liggen.
Khun Leh en haar man zijn dik zestig. Tijdens de overstromingen is hun restaurant aan een rivier net boven Bangkok en een paar dagen daarna het huis dat iets hoger stond onder water gelopen. Ze zijn naar ze zeggen wel verdrietig, maar gelukkig heeft hun dochter een huis in de stad. De dochter woont in Amerika met Amerikaanse husband. Ondanks deze tegenslag lijken ze niet echt uit het veld geslagen, er is hier altijd leven na de dood. Er is eten, elke dag genoeg, en de vriendin laat, zo blijkt later op de dag, een goed glas bier er niet voor staan, waarna ze niet meer stopt met praten, alhoewel niemand dat meer kan volgen omdat haar tong sleept.
En als het water straks gezakt is spoelen ze overal de modder weer af en beginnen opnieuw. Wie dan leeft ziet het dan wel weer.
Onderweg naar de markt zien we grote konvooien met hulpgoederen richting de overstroomde gebieden rijden. Tientallen trucks volgeladen met voedselpakketten en daar bovenop kleine roeibootjes. Op tv hebben we al beelden gezien van de overstromingen. Mensen zijn verdrietig, maar nooit totaal hysterisch of in paniek. Ik zie een grote vrouw lopen met een pen en blocnote in de hand. Met een ernstig gezicht, eenvoudige kleren, gewone boerenbloes en simpele driekwartbroek, loopt ze met haar schoenen door het water en praat met getroffen burgers en boeren en maakt aantekeningen. Wie is die vrouw, vraag ik. Ze komt me vaag bekend voor maar de eenvoudige kleding zet me op een verkeerd been.
Dat is de oudste dochter van de koning.
Ik heb al erg vaak gehoord dat deze vrouw ongelofelijk veel goodwill heeft, en zeer terecht. De kroonprins is al erg lang niet in beeld geweest, evenals de koning. Er wordt over gespeculeerd, maar daar doe ik niet aan mee. Ik wil daar wel in een persoonlijke mail op reageren, niet op mijn blog. Maar deze vrouw is alleen al qua uitstraling een bikkel van een mens. Wat zou het een zegen voor dit land zijn als vrouwen hier recht hadden op troonopvolging. Maar dat is niet het geval.
Tijdens de overstromingen zegde de regering de getroffen boeren een klein bedrag aan geld toe om de eerste moeilijk tijd door te komen. Toen de ramp groter bleek dan aanvankelijk werd aangenomen werd dat bedrag verhoogd. Er zijn grote gebieden waar de rijstoogst is mislukt, de rijst zal duur worden dit jaar.
En als eenmaal de waterstand in Bangkok weer is genormaliseerd begint in Zuid Thailand het land onder te lopen en vluchten daar weer tallozen naar hogere gebieden. Er is een waarschuwing voor een tornado in het gebied waar op dat moment mijn broer rondreist. Ook bereikt ons het nieuws dat op Java een tsunami is geweest en een uitbarsting van de Merapivulkaan dreigt. En daar woont mijn dochter met haar gezin weer in de buurt. Er is veel aan de hand op deze planeet.
Maar wij zijn onderweg naar Nakhon Ratchasima.
Stuifzand's Weblog 