Met een kennersgebaar duw ik met mijn ene hand op het matras, ga er dan op zitten en inspecteer de vering. Voelt goed, maar ik ga niet over 1 nacht ijs. ‘Other room ‘ave airco, fridge, hot shower, closet for hanging clothes. This room 400* bht, other room 500 bht’, zegt Gium, intussen mijn gezicht taxerend om mijn bereidheid om geld uit te geven voor meer luxe af te lezen.
‘Can I see the other room, please?’ Deze kamer is prima, eigenlijk wil ik niet meer verder kijken, ik wil me languit op het bed laten neer vallen en eindelijk eens in horizontale houding uren en uren slapen. Blijf er nog even bij, spreek ik mezelf toe en loop achter Gium aan naar de andere bungalow die iets verder van de weg ligt, dat is ook een pluspunt. Ik voel ook daar aan het matras en constateer dat hij gevuld lijkt met vochtig zand, hij zal mij de volgende ochtend gebroken doen opstaan als de prinses op de erwt als ik geen maatregelen tref. Daar hoeft een erwt niets meer aan toe te voegen! Verder ziet deze kamer er wel veel beter uit. Ik glimlach vriendelijk en zeg: Deze kamer is mooi, maar het matras is te hard. En een beetje duur voor 1 persoon!
Als je langer blijft dan 1 nacht kunnen we een deal maken, zegt Gium.
Als ik 4 nachten blijf?
400 bht.
Deal! Maar dan wil ik wel een ander matras, deze is echt te hard. Ze weifelt even en gaat dan snel akkoord. Het toeristenseizoen is afgelopen, en links en rechts zit haar concurrentie. Terwijl ik intussen het strand ga bekijken worden de matrassen omgewisseld. Ik hoef alleen de weg over te steken en sta dan op het zeer rustige strand, onder hoge dennen en palmbomen over de Andaman zee te kijken en snuif de zeelucht op.
Het is 3 september, 10 uur in de ochtend.
Nopparat Thara Beach, Ao Nang, Zuid-Thailand
Stuifzand's Weblog 