Als je alleen het beste wilt hebben krijg je het vaak nog ook

Soms ben ik ergens en opeens flitst er dan door me heen: Moet je nou toch eens kijken waar ze nu toch weer zit!

Zoals gisteravond toen ik na een lange dag van, waar was het nou toch weer, het is een leeftijd geleden! Jimbaran ben vertrokken en ‘s avonds net na een bloedrode zonsondergang op een kleine veerboot op de voorplecht zit te kijken naar de lichtjes voor ons van een piepklein, voor mij onbekend eiland bij de kust van Lombok. De volle maan verlicht de zee en de gezichten van de mensen en ik denk heel even: dit is met geen woorden in de wereld na te vertellen. Je kunt het alleen ervaren, en misschien is dat ook maar een idee. Wat is ervaren? Wat is echt en wat is een droom? Dit is de eeuwigheid. Iedereen is stil, of mijn zintuigen nemen niet meer waar, alsof alleen ik in die eeuwigheid ben opgenomen.

Als de boot het anker uitgooit kun je in het maanlicht zelfs zien dat het water glashelder is. Als de boot over het zand schuurt land ik ook, ik was totaal van de wereld. Tot dat moment waren vragen als: wie helpt me mijn koffer uit die wiebelende boot te tillen en een paar meter verder op het strand te zetten en: waar zal ik vannacht slapen problemen uit een andere dimensie. Uit het donker doemen er allemaal stemmen en figuren op die transport aanbieden en kamers. Gehoorzaam sjouw ik achter de eerste de beste man aan die zegt een hele mooie kamer te hebben voor weinig. Het zal me benieuwen; als ik hem zo bekijk kan het niet veel soeps zijn. Ik wil alleen nu ergens kunnen douchen en slapen, morgen bij daglicht schrijven we een nieuwe bladzijde. Bij het guesthouse aangekomen is het helemaal niet zijn guesthouse, en ook nog eens vol. Een meter of 20 terug zag ik wel iets leuks, maar zag eruit als een duur sprookje. Toch loop ik erheen. In het donker is oriënteren en de markt verkennen bijna onmogelijk. De dikke Italiaan Nino van een jaar of zestig met zijn jonge Javaanse vrouw zijn de eigenaars. Hij wiegt zijn zon, maan en sterren in de vorm van een baby van 6 maanden met veel te grote diamanten in de fijne muizen-oortjes op zijn arm. Het kindje wordt op handen gedragen en gekust en geknuffeld  a la Italiano! Dat kindje komt in ieder geval geen liefde tekort.